The Light will stay on . . . 11 years after

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Τα είπε όλα...

Παραθέτω σε αναδημοσίευση από εδώ κείμενο από ελληνοαμερικανίδα (το έκανα μόνο σε εικόνα για να μπορείτε να το αποθηκεύσετε και να το αναπαράγετε).
Το αρχικό κείμενο είναι από σκαναρισμένο έγγραφο και έτσι παρατέθηκε στην πηγή της δημοσίευσης.
Δεν το μετατρέπω σε κείμενο για να μην αλλαχθεί ούτε ένα γράμμα από το αρχικό.
(Κλίκ στις εικόνες για μεγέθυνση).









Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Το να κάνεις μια χώρα μπουρδέλο είναι εύκολο.

Το να κάνεις ένα μπουρδέλο χώρα, δεν είναι.

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Μαύρη Τρύπα


Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Επιλογώντας



Δεν υπάρχει διάθεση για τίποτα και όση λίγη είχα φυλαγμένη σε μια ακρούλα κάπου μέσα μου πέθανε από ασιτία. Βλέπεις ακόμα και την κρυμμένη διάθεση πρέπει να τη συντηρείς αλλιώς πεθαίνει και χαζεύεις το κουφάρι της μόνος σου όταν βρωμίσει ..
Με ένα ακόμη θάνατο αγαπημένου προσώπου στην οικογένεια πρίν λίγες μέρες δεν υπάρχουν και πολλά να πεί κανείς. Ακόμη λιγότερα είναι εκείνα που θέλεις να κάνεις.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα της απώλειας, υπάρχουν άνθρωποι που ξεπερνούν σε βάθος χρόνου, λιγότερο ή περισσότερο τον πόνο της.

Εγώ πάλι όχι.

Αν και δεν φημίζομαι για την μνήμη μου πια, εκείνα που με πόνεσαν διατηρούν ακέραιες τις δυνάμεις τους χρόνια τώρα και τα θυμάμαι. Όλα. Με κάθε λεπτομέρεια. Αυτά δεν χρειάζονται μνημονικό, σκάβουν δικές τους διαδρομές και σκοντάφτεις πάνω τους μέχρι να πεθάνεις. Το φευγιό ανθρώπων είναι η κατακλείδα της ζωής, το φυσικό επακόλουθο. Ο μόνος σίγουρος δρόμος που δεν επιδέχεται αποκλίσεις και πιστώσεις χρόνου όταν έλθει η σειρά του.
Μέσα σε ένα καλοκαίρι που πέρασε σαν μια εβδομάδα, ίσως το πιο μικρό καλοκαίρι που θυμάμαι.
Μέσα πια σε ένα Σεπτέμβρη που φαντάζει προοίμιο ενός δύσκολου χειμώνα. 


Οι άνθρωποι από τη φύση τους δείχνουν την δύναμη και την ικανότητά τους στα δύσκολα. Εκεί φαίνεται η διαφορά. Στα δύσκολα. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι όμως. Δεν έχουμε τις ίδιες αντοχές. Μερικοί είμαστε ας πούμε, πιο συναισθηματικοί, πιο ελαστικοί στην πρόσκρουση με τις ζημιές σε κάθε καινούρια μετωπική να αθροίζονται συστηματικά. Ελπίζουμε μόνο στην άσχημη πια εξωτερική μας εικόνα όταν έχουμε παραμορφωθεί πολύ και δεν γίνεται να πάθουμε και πολλά περισσότερα. Τότε το κουβάρι μας είναι ικανό να αντέξει και να διαλύσει ακόμη ότι πέσει πάνω του. Οι άσχημες γωνίες μας κόβουν πια όταν χρειαστεί. Μόνο που τότε είναι σχεδόν αργά. Δεν θέλουμε ούτε εμείς να δούμε τα χάλια μας. Πόσο μάλλον οι άλλοι.
Αυτός είναι και ο λόγος που εγκατέλειψα ακυβέρνητο για μήνες το σκάφος τούτο. 
Οι γωνίες μου είναι κοφτερές και η μάζα μου δυσπρόσιτη.  


Ακόμα και όταν αγκαλιάζω μπορεί να τραυματίσω ότι αγαπάω. Και δεν θέλω. 


Καλό φθινόπωρο σε όσους απέμειναν τριγύρω.   





Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Κύματα..



Κάποιο από τα απογεύματα του καλοκαιριού του 2006 με την γυναίκα και τα δυο τότε παιδιά μας βρεθήκαμε στη θάλασσα της περιοχής μας για ένα ακόμη μπάνιο. Ένα απόγευμα με έντονο αέρα, 26 Ιουλίου ήταν.
Στην παραλία συναντήσαμε ένα φιλικό μας ζευγάρι που προτιμούσε την ξαπλώστρα από την φουρτουνιασμένη αρκετά θάλασσα. Κάποια στιγμή ο φίλος έκανε μια βουτιά για λίγο και επέστρεψε μαζί μας έξω. Ρηχή αρκετά παραλία που μετά από 30 περίπου μέτρα πολύ μικρού βάθους υπάρχει μια ξέρα και από και μετά το βάθος μεγαλώνει απότομα και γίνεται ανοικτό πέλαγος.
Λίγο αργότερα αψηφώντας την θαλασσοταραχή είπα να κολυμπήσω λίγο. Ανέκαθεν αγαπούσα και σεβόμουν την θάλασσα, ίσως να την φοβόμουν και λίγο. Πάντα είχα την πεποίθηση πως αυτή η μικρή φοβία κάποιες στιγμές ήταν απόρροια του σεβασμού απέναντί της.
Πέρασα την ξέρα και βούτηξα στα βαθιά με την πρόθεση να διατηρήσω μια ασφαλή απόσταση από την πολύ φουρτούνα και να μπορώ εύκολα να επιστρέψω προς τα έξω όταν θελήσω. Δεν έκανα ποτέ υπερβολές στο βαθύ γαλάζιο και εκείνη η μέρα δεν ήταν ιδανικού χαρακτήρα για να υπερβώ κανένα από τους κανόνες μου.

Δεν πέρασε πολύ ώρα όταν διαπίστωσα πως ο κυματισμός μέσα ήταν πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που μπορούσα να εκτιμήσω πως ήταν στα μέτρα και τις ικανότητές μου όταν κοιτούσα από την παραλία. Κοιτώντας προς το ανοικτό πέλαγος βρέθηκα σε θέση να βουλιάζω μαζί το κύμα σε ένα βάθος περίπου 2 μέτρων και μπροστά μου να σηκώνεται διπλάσιο ύψος μιας και όταν βρισκόμουν στο κάτω μέρος ήταν 4 τα μέτρα.. γυρνώντας προς την ακτή άρχισα να κολυμπώ για να φτάσω την ξέρα και εκεί διαπίστωσα πόσο πολύ μακριά από την ακτή είχα βρεθεί σε ελάχιστα λεπτά. Με διαρκή προσπάθεια συνειδητοποίησα γρήγορα πως ότι κι αν έκανα ήταν χωρίς αποτέλεσμα. Η τάση των ρευμάτων ήταν να με τραβούν στην ανοικτή θάλασσα και όχι στηv ακτή.
Πολύς αγώνας για το τίποτα. Σήκωνα το χέρι όταν βρισκόμουν στις κορυφές των κυμάτων με την ελπίδα να με δούν οι δικοί μου από την ακτή και να καταλάβουν, αλλά δεν είχε αντιληφθεί κανείς τίποτα. Από το πουθενά ξαφνικά ένα μεγαλύτερο και αγριεμένο κύμα με έβαλε από κάτω χωρίς να προλάβω να πάρω καν ανάσα καταλήγοντας να περιστρέφομαι μέσα στο νερό αδυνατώντας να κατανοήσω την κατεύθυνση για την επιφάνεια και να προλάβω να κινηθώ προς τα εκεί. Περιστρεφόμουν γρήγορα και δεν προλάβαινα να κινηθώ, μέχρι που δεν είχα άλλη ανάσα και πίνοντας το πρώτο νερό, ευτυχώς με ξέρασε η δίνη στο τελείωμά της επάνω.. Προσπάθησα να διατηρήσω ψυχραιμία και συνειδητοποιώντας την σοβαρότητα της δεινής κατάστασης που βρισκόμουν είπα στον εαυτό μου σκέψου σωστά και γρήγορα γιατί μπορεί να μην ξαναβγείς (μόνος σου) από εδώ μέσα... Έχοντας επαναλαμβανόμενες ανά διαστήματα νέες καταπόσεις και λαρυγγοσπασμούς, αδυναμία με το κεφάλι έξω στον αέρα αλλά την αναπνευστική οδό κλειστή από την προσπάθεια του οργανισμού να αποτρέψει την εισροή υγρού στους πνεύμονες δεν μπορούσα να ανασάνω. Πνιγόμουν. Προσπαθούσα να κινηθώ κολυμπώντας κατά μήκος των κυμάτων και όχι ενάντιά τους πότε προς την μια κατεύθυνση και πότε προς την άλλη, έβλεπα πως δεν θα τα καταφέρω. Φώναζα όταν μπορούσα αλλά η απόσταση και η βοή των κυμάτων δεν άφηναν πιθανότητες να ακουστεί τίποτα στην ακτή. Πνιγόμουν και το ήξερα. Είχα πλέον μετά από συνεχή προσπάθεια και αγωνιώδη ένταση, χάσει μεγάλο μέρος της σωματικής αντοχής, δεν είχα αποθέματα δύναμης, έχανα τη δυνατότητα λογικής σκέψης και μυικής επάρκειας για άλλη αντιπαράθεση με τη θάλασσα και την ανεξάντλητη δύναμή της. Κουράστηκα, φώναξα, προσπάθησα πάνω από τις δυνάμεις που ποτέ δεν φανταζόμουν πως είχα αλλά ...δεν είχα πια τίποτα άλλο... Σταμάτησα να αντιδρώ και δεχόμενος το επακόλουθο είπα μέσα μου, Αυτό ήταν. Ως εδώ ήταν το ταξίδι. Φτάσαμε στο τέλος.. Αφού δεν μπορεί να γίνει τίποτα άλλο όσο και να το θέλω. Δεν αρκεί. Ανώφελα όλα. Περίπου 25 λεπτά υπερπροσπάθειας και δεν κατάφερα όχι μόνο να μικρύνω την απόσταση αλλά μεγάλωσε κιόλας... Ας το αφήσω να συμβεί να τελειώνει το μαρτύριο. Του κύματος σαν τοίχος που έσκαγε πάνω μου να με κατασπαράξει στη γαλάζια και μανιασμένη του αγκαλιά, που θα ήταν και η τελευταία.. Οι άνθρωποι στην ακτή είχαν μικρύνει πολύ, μα μπορούσα να καταλάβω ποιός ήταν στην κάθε θέση εκεί έξω. Δεν μπορούσα ούτε να φωνάξω πιά. Τούς κοίταξα για να τους αποχαιρετήσω και είδα τον πρώτο μου γιό να τρέχει ανέμελος. Έπαιζε.

Δεν ξέρω και δεν θα μάθω ποτέ τι έγινε εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Πως η απόλυτη εγκατάλειψη και αποδοχή του γεγονότος πως ανασαίνω το τελευταίο οξυγόνο και περνούν οι ύστατες σκέψεις από το μυαλό μου μετατράπηκαν σε ένα δευτερόλεπτο σε λύσσα! Στην σκέψη πως δε θα σφιχταγκαλιάσω τα αγγελούδια μου ξανά, δεν θα τα δώ να μεγαλώνουν... ήταν σαν να μίσησα τόσο τον εαυτό μου, τη θάλασσα, τα κύματα, τη στιγμή, την αιωνιότητα. Όλα. Όλα. Σαν να έγινα άλλος άνθρωπος πήρα μια όσο πιό μεγάλη ανάσα μπορούσα ανασηκώθηκα ψηλά και χώθηκα κόντρα στο κύμα. Κολυμπώντας με λύσσα, κυριολεκτικά λύσσα, έμεινα σε μια νοητή ευθεία όσο πιό βαθιά μπορούσα με τους μύες στα χέρια και τα πόδια να με καίνε. Κοντεύοντας να σκάσω από από την έλλειψη οξυγόνου κινήθηκα και βγήκα στην επιφάνεια χωρίς να σταματήσω καθόλου να κολυμπώ. Ο γιός μου έτρεχε στην παραλία και εγώ έτρεχα για να ζήσω μαζί του και να μην πνιγώ, να μην πεθάνω εκεί. Όχι εκεί. Όχι τότε.
Βρέθηκα στην ξέρα. Ότι δεν μπόρεσα να κάνω σε μισή περίπου ώρα, το έκανα στη διάρκεια μιας μεγάλης, πολύ μεγάλης ανάσας που δεν είχα ποτέ ξανά ανασάνει. Μιας ανάσας που μου χάρισε τη ζωή εκείνο το απόγευμα. Μου έδωσε την οικογένειά μου πίσω. Με έβγαλε από την φρίκη του να βλέπω το τέλος, να το συνειδητοποιώ στιγμή πρός στιγμή, να ξέρω.. Ένα τροχαίο είναι ξαφνικό, θα με έστελνε μια και έξω ίσως. Αλλά αυτό ήταν άλλο πράγμα. Κόλαση. Δεν ξέρω φυσικά πως είναι η κόλαση μα θα νοιώθεις κάπως έτσι, σαν εκεί.

Βγήκα και σωριάστηκα στην άμμο.. δεν είχα ψυχή ούτε να μιλήσω κάν. Είχα πάθει όλα εκείνα που παθαίνει κάποιος που πνίγεται εκτός από το να πεθάνω τελικά. Ένας τρομερός πονοκέφαλος, αποτέλεσμα της ανοξαιμίας μου είπαν οι γιατροί, μια βλάβη στην καρδιά που δεν θυμάμαι καν πως το είπαν, που ευτυχώς ήταν αυτοιάσιμη μετά από αρκετό καιρό, ένας μήνας μέχρι να υποχωρήσει αυτός ο έντονος πόνος στο κεφάλι αλλά όλα καλά.. αγκάλιασα το παιδί μου που φυσικά δεν μπορούσε να καταλάβει ούτε την ανεξήγητη σφιχτή αγαλιά ούτε το κλάμα μου...

Τη θάλασσα τη λατρεύω ακόμα. Την φοβάμαι περισσότερο και την σέβομαι επίσης. Χωρίς να της έχω μιλήσει ποτέ της τα έχω πεί όλα. Τα Πάντα. Ξέρω πως όταν την κοιτάζω και με τα μάτια μου αφήνω τις σκέψεις μου στον αφρό ή στα έγκατά της εκείνη ακούει. Ξέρω επίσης πως με άφησε εκείνη την ημέρα να φύγω. Το ξέρω.Ίσως στιγμιαία να με μίσησε όσο κι εγώ.
Κάθε φορά που βλέπω κύματα μεγάλα γυρνάω εκεί μέσα. Ανάμεσά τους.

Έτσι και σήμερα που είδα το τσουνάμι που δεν μίσησε καμιά ψυχή που αγκάλιασε και πήρε μαζί του.

Τις αγάπησε. Όλες... και δεν τους δόθηκε μια ανάσα σήμερα σαν τη δική μου...

...

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Τυχαίο? Δε νομίζω..

Κλικ για μεγέθυνση στη φωτογραφία

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

"Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες"


Να φοβάσαι τους Έλληνες ακόμα και αν φέρνουν δώρα...
Είναι μια πραγματικότητα για την εικόνα που πρέπει να έχουμε για όλα εκείνα που γίνονται σε βάρος μας στο όνομα της δικής μας ευημερίας.
Από Έλληνες (άσχετα από το πόσο εν τοιαύτη περιπτώσει...) "ηγέτες" κατ' ευφημισμό. Συντεχνίες ληστρικές και απροσδόκητες, χωρίς όριο και σύνορο στην γραμμή που ακολουθούν, ...για το καλό μας...

Ζούμε σε μια χώρα που τρώει και καταδυναστεύει τα παιδιά της και αυτός ο κλοιός που περιστρέφεται ασύστολα γύρω από το λαιμό μας γίνεται ολοένα και πιο δυνατός και ασφυκτικός. Τόσο που νομίζουμε ότι τώρα, σε λίγο, αύριο άντε μεθαύριο θα σταματήσουμε να αναπνέουμε. Απ' ότι όμως διαπιστώνουμε η αναπνευστική μας οδός έχει λίγο ακόμα περιθώριο να περάσει ακόμα λίγος αέρας. Την επόμενη μέρα, εβδομάδα, νομίζουμε το ίδιο για τις μεθεπόμενες...

Τελικά διαπιστώνουμε επίσης πως το μόνο που δεν συνέβηκε ακόμη  δεν είναι το πως δεν πεθάναμε   από ασφυξία αλλά και το ότι δεν ανασάναμε περισσότερο..

Κοινός παρανομαστής για όλα τα κοινωνικά στρώματα αυτή η αίσθηση. Μόνο που οι πλούσιοι είχαν περισσότερες ανοχές σε όλα τα επίπεδα ακόμη και της αναπνοής. Έτσι, δεν νοιώθουν την αγωνία του πνιγμού για τώρα, σήμερα ή σε λίγο καιρό αλλά κάπου μακριά στο βάθος του χρόνου. Αυτοί ανησυχούν, εμείς έχοντας ξεπεράσει το στάδιο αυτό, ευρισκόμενοι πολλά σκαλιά ποιο κάτω, φοβόμαστε... ο φόβος βλέπετε είναι ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων, εκκρίσεων ορμονών με πλειάδα παραγόντων να σχετίζονται με το τελικό αποτέλεσμα. 

Ανασφάλεια, αβεβαιότητα για το αύριο και δυστυχώς πολλές φορές ακόμα και για το σήμερα. 

Ευθύνη για τα μέλη των οικογενειών που δημιουργήσαμε και τα παιδιά που φέραμε στον κόσμο. 

Αδυναμία, να διακρίνουμε ένα φως στο βάθος έστω, μιας καλύτερης μέρας.

- Φοβάσαι?

Φοβάμαι. Όλα τα από πάνω και εκείνα που δεν τα γράφω, ίσως γιατί δεν θέλω να τα παραδεχθώ ούτε καν στον ίδιο μου τον εαυτό... 
Αφήσαμε όλοι μας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να γίνονται όλα αυτά σε βάρος μας, θες γιατί δεν σκεφθήκαμε όσο έξυπνα χρειαζόταν, θες γιατί δεν ψηφίσαμε όπως θα έπρεπε, θες γιατί δεν θα γινόταν τίποτα ότι και αν αποφασίζαμε θες γιατί είμαστε απλά ατομιστές και ηλίθιοι... Πάρτε ότι σας βολεύει και πορευτείτε μ' αυτό ή με κάτι που δεν έγραψα εδώ αλλά εσείς το ξέρετε και αυτός ήταν ο λόγος που σας οδήγησε εκεί που οδήγησε και όλους τους υπόλοιπους.
Το ζήτημα έχει ένα πολιτικό (συχαίνομαι τη λέξη πολιτική ως και τους εκφραστές της αλλά δικό τους είναι το ληγμένο φαΐ που μας ταΐσανε) υπόβαθρο, αφού στήθηκε όλο το πανηγύρι στη δημοκρατία και το κοινό συμφέρον, (ας γελάσω...) και δεν έχει πια τα περιθώρια της ατομικότητας του καθενός από όλους μας. Είναι κοινό αίσθημα και κοινές όλες οι παράμετροι που αποτελούν το φόβο που μας διακατέχει. 
Δεν είναι εύκολο να προσπαθήσει κανείς να εκλογικεύσει την πλημμυρίδα των εσωτερικών ανωμαλιών που κινούνται ανεξέλεγκτα  από το στομάχι και φθάνουν στο λαιμό που δένονται κουβάρι και δεν μπορεί να ανασάνει. Το συνηθισμένο λάθος που κάνουμε όλοι μας είναι να διορθώσουμε το πρόβλημα στο λαιμό μας. Το σωστό όμως θα ήταν να διορθώσουμε το πρόβλημα στο στομάχι μας. Θέλω να πω να ασχοληθούμε με την αιτία και όχι με το αποτέλεσμα. 
Έχω πια την πεποίθηση πως αφού δεν είναι ατομικό πρόβλημα αλλά κοινωνικό αποτέλεσμα, το καρκίνωμα στα στομάχια μας, αν δεν το πολεμήσουμε θα μας πεθάνει μια ώρα αρχύτερα.
'Ισως ο μοναδικός τρόπος αντίδρασης είναι η παύση του εκφυλισμού που μας έκανε από πρότυπο πολιτισμού και ιστορίας, ένα μάτσο κατεβασμένα κεφάλια στα όρια της παραφροσύνης και στο χείλος της δυστυχίας, να είναι η επαναφορά μας σε αυτό που είμαστε κάποτε. Άνθρωποι. Από εκείνους που νοιαζόντουσαν για τον γείτονα της διπλανής πόρτας. Που πονούσαν στον πόνο του, έκλαιγαν στη θλίψη του και γελούσαν με την καρδιά τους στη χαρά του.
Θυμάμαι το παράδειγμα του δασκάλου στο δημοτικό με το μάτσο από τα κλαδιά. Το ένα ή τα λίγα μαζί έσπαζαν με λίγη ή περισσότερη προσπάθεια. Τα πολλά όμως δεν τσάκιζαν με τίποτα.
Είναι μονόδρομος και δεν μένουν περιθώρια για ενδοσκοπήσεις και διαφωνίες. Τα πράγματα είναι τρομερά σύνθετα αλλά πιστεύω πως η καλύτερη λύση είναι η πιο απλή. Αν νοιαστούμε για τους άλλους θα νοιαστούν κι αυτοί για εμάς.  Όσο περισσότεροι αντιδράσουμε και ενωθούμε μεταξύ μας τόσο καλύτερα θα είναι για όλους. Οι περιστάσεις δεν επιτρέπουν πινελιές με χρώματα πλέον. Δεν έχει καμιά απολύτως σημασία αν είναι κανείς πράσινος, μπλέ ή κόκκινος. Η δυστυχία και η απώλεια της αξιοπρέπειας έχει τον ίδιο πόνο σε όλους.
Δεν είμαι σε θέση και δεν το προσπαθώ άλλωστε να πείσω κανέναν για τίποτα. Θεωρώ πως θα ζήσουμε σκηνές που δεν φανταζόμαστε καν ακόμη αν δεν κάνουμε ότι μπορούμε.
Ας προσπαθήσουμε με όσες κι όποιες δυνατότητες και αντοχές μπορούμε να αντλήσουμε από την ψυχή μας.
Δεν είναι καν στο χέρι μας, το χρωστάμε εκτός από τους εαυτούς μας, σε εκείνους που έφτυσαν αίμα να μας μεγαλώσουν ενώ είχαν περάσει κατοχή, εμφύλιο και όλα τα επόμενα στάδια από χούντα, μεταπολίτευση και τα παιδιά με τα ζιβάγκο...
Το χρωστάμε στα παιδιά και τις οικογένειές μας.
Το χρωστάμε στους παλιότερους που δεν άφησαν ποτέ να καταντήσουν σαν και εμάς.
Το χρωστάμε και στις επόμενες  γενιές, δεν πρέπει να φτύνουν στους τάφους μας αλλά να καμαρώνουν.

Και αν ακόμη δεν καταφέρουμε πολλά, θα ξέρουμε δυο πράγματα.

1. Το παλέψαμε και καταφέραμε ότι καταφέραμε, γιατί δεν είναι δυνατόν να μην κάνουμε τίποτα απολύτως. Και μόνο λίγα να κερδίσουμε ως αποτέλεσμα θα είναι κέρδος.

2. Θα έχουμε τουλάχιστον αποδείξει πως είμαστε σκληρά καρύδια και ακόμα κι αν μας "φάνε" θα είμαστε εξαιρετικά "δύσπεπτα".

Σίγουρα οδεύουμε για την αρχή του τέλους. Χρέος μας είναι να μην μιλάμε για το δικό μας, αλλά για το δικό τους τέλος..

Στην προσπάθεια που εγείρεται από μια ομάδα ανθρώπων με κοινό άξονα τον φόβο σαν Δούρειο Ίππο της Εξουσίας θα βρεθώ συμπαραστάτης και ακόλουθος. Αν κατανοήσουμε τον κίνδυνο ίσως και να τον αντιμετωπίσουμε.
Τελικό συμπέρασμα είναι να αποβάλλουμε τον φόβο μας και να τους τον προσφέρουμε. Είναι κρίμα να πάει χαμένος.. τόσος που έχει πια συγκεντρωθεί στις ψυχές μας και εκείνων που αγαπάμε..

Έπεται συνέχεια...


Το ποστ αυτό έχει γραφτεί στα πλαίσια της "Ημέρας ενάντια στο φόβο"Δείτε περισσότερα εδώ: http://grfear.blogspot.com


Η Φωτογραφία του πόστ δική μου. Το video από την σελίδα http://grfear.blogspot.com
     

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Εκ της Διευθύνσεως


Τώρα πια που δεν δουλεύω μόνος, πρέπει να γίνουν οι απαραίτητες κυκλοφοριακές ρυθμίσεις.

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

Θυμάσαι;

Θέλω να σου πω δυο κουβέντες.

Λές πως το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον σου..
Δεν πάει καλά ότι πέρασε και αγκάλιασε τις σκέψεις στο μυαλό σου..

Και φταίει το σύμπαν. 

Μπορεί. 

Η έκφραση είναι γενική, φταίνε όλα όσα περιβάλλονται από αυτό, άπαντα. 
Άρα, ότι κι αν αλήθεια φταίει είναι χωμένο στα σκοτεινά κλειστά παραθυρόφυλλα του σύμπαντος...

Ναί.

Μόνο που το σύμπαν έφταιγε κι όταν φίλαγες τόσο παθιασμένα που κόντεψες να χωθείς στο ξένο σώμα. 

Θυμάσαι;


Έφταιγε όταν γελούσες δυνατά και ένοιωσες μια νέα αίσθηση. Δεν ήξερες ότι υπήρχε μέχρι τότε. Γαλήνη.

Θυμάσαι;


Έφταιγε όταν έκλαψες από ευτυχία...

Θυμάσαι;


Έφταιγε όταν κράτησες το πρώτο σου παιδί στα χέρια σου..

Θυμάσαι;


Έφταιγε σε τόσα όσα έζησες, με γέλια ή με κλάματα, για γέλια ή για κλάματα.

Και δεν θυμάσαι...


Εμένα δεν με νοιάζει. 
Δεν υπάγομαι σε αυτή την κατηγορία.

Ξέρεις γιατί; 

Το σύμπαν δεν θυμάται ότι υπάρχω και δεν γνωρίζω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω γι αυτό.


Εσύ κοίτα να δεις τι θα κάνεις.












  

._

._

Εξέχουν από το πάτωμα. (Θα τσακιστεί κανείς και άντε να τον μαζέψεις μετά...)


memories..

memories..